Έχοντας μακρινή μόνο σχέση με τις προγενέστερες ή μεταγενέστερες δουλειές του Λουκιανού, ο δίσκος αυτός έχει χαρακτηριστεί ως «το soundtrack μιας ταινίας που ακόμα δεν έχει γυριστεί»!

Ο συνθέτης, λέει για το δίσκο:
«Media Luz» σημαίνει ημίφως. «Media Luz» όμως για μένα είναι ο Αμερικάνικος τρόπος ζωής, έτσι όπως έφτασε στον τόπο μας, μέσα από τις υπαίθριες κινηματογραφικές προβολές του σχεδίου Marschal, μέσα από τα φτηνά αστυνομικά περιοδικά, μέσα από τα αμερικάνικα τραγούδια της εποχής κι’ ακόμα μέσα από τα δέματα που παίρναμε την εποχή εκείνη.
Είναι η εποχή που αρχίζει με το τέλος της δεκαετίας του ’40 και εκφυλίζεται στο τέλος της δεκαετίας του ’50. Και ενώ η ίδια η Αμερική αρχίζει να αμφισβητεί τον τρόπο ζωής που προτείνει το Hollywood, στην Ελλάδα μια σειρά από τραγούδια και ταινίες μένουν να υπερασπίζονται το “αμερικάνικο όνειρο”. Τους λογαριασμούς της γενιάς του “Ροζικλαίρ” και της “Μάσκας”, της γενιάς μου, προσπαθώ να ξεκαθαρίσω στον δίσκο αυτόν. Και στη γενιά αυτή, αφιερώνω τη «Media Luz».

Ο δίσκος, είναι αφιερωμένος από το συνθέτη «στη γενιά του Ροζικλαίρ».

Η κριτική έγραψε για το δίσκο: (…) Ο Κηλαηδόνης χρησιμοποίησε πάνω από είκοσι σολίστες σε μια ποικιλία οργάνων από το πιάνο, τις κιθάρες και τα βιολιά, τις τρομπέτες και το τρομπόνι, μέχρι το όμποε, το φαγκότο, την άρπα… Και μας χαρίζει έναν ήχο που εκπλήσσει, γιατί σπάνια τον συναντάμε στην ελληνική δισκογραφία (…)

(…) Πιστή στη δομή ενός κλασικού φιλμ-νουάρ, η παρούσα κυκλοφορία ξετυλίγει καρέ-καρέ την υπόθεση μιας αστυνομικής ιστορίας με αρχή, πλοκή και δραματικές εντάσεις, αποτελώντας μια, πρωτοποριακή για την ελληνική δισκογραφία, concept ηχογράφηση. Επίκεντρο, το ονειρικό μπαρ Media Luz, από το οποίο –όπως μας ενημερώνει το εσώφυλλο/πρόγραμμα– γίνονται κάποια απειλητικά τηλεφωνήματα που δίνουν το έναυσμα για το ξεκίνημα μιας σκοτεινής (όπως ακριβώς μια αίθουσα κινηματογράφου) υπόθεσης…
(The Prostitution Times)