Ο Λουκιανός έγραψε και επιμελήθηκε τη μουσική για την πολυβραβευμένη στην Ελλάδα και το εξωτερικό ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου:

Ένας περιοδεύων θίασος διασχίζει την επαρχία παίζοντας την “Γκόλφω”, ανάμεσα στα έτη 1939 – 1952 και η περιπλάνησή του αυτή είναι ταυτόχρονα ένα ταξίδι στην Ελληνική Ιστορία, από τη δικτατορία του Μεταξά και την κατοχή, έως τον Εμφύλιο και την εδραίωση του κράτους της Δεξιάς. Μια ταινία-σταθμός στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, που θεωρήθηκε μοντέλο πολιτικού σινεμά και συχνά, ανακηρύχθηκε από διάφορες ενώσεις ξένων κριτικών ως η σημαντικότερη ταινία της δεκαετίας του ’70.
Βραβεία και διακρίσεις: 7 βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (α’ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, φωτογραφίας, α’ γυναικείου ρόλου, α’ ανδρικού ρόλου και βραβείο κοινού). Βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ των Καννών, επίσης, απέσπασε βραβεία και σε πολλά άλλα φεστιβάλ του εξωτερικού.

Η πρεμιέρα της ταινίας έγινε στις 27 Σεπτεμβρίου 1975.

Σημείωμα του συνθέτη για τη μουσική του “Θίασου”, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Θούριος”-έκτακτη έκδοση για το “Θίασο”- (13-10-1975):
Η αντιμετώπιση της μουσικής στο “Θίασο” είναι τέτοια ώστε να εξυπηρετεί λειτουργικά τη δράση, έτσι που να μην μπορεί αυτή να προχωρήσει χωρίς τη μουσική. Γι’ αυτό αποκλείστηκε η διακοσμητική χρήση της μουσικής και η χρησιμοποίησή της ως επένδυση με την έννοια της συναισθηματικής υπογράμμισης.
Σε κάθε τόπο και σε κάθε ιστορική στιγμή, η μουσική ενός λαού εκφράζει απόλυτα την κοινωνικοπολιτική του κατάσταση. Έτσι κι εδώ, η πορεία του Θιάσου μέσα στα χρόνια ’39-’52 έπρεπε να σηματοδοτηθεί μουσικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά είδη, ενώ παράλληλα να αποκαλυφθεί τι σήμαινε κάθε ένα από αυτά. Μ’ αυτό τον τρόπο, μέσα από την πορεία της μουσικής διαγράφεται η πορεία της ίδιας της Ελλάδας στα χρόνια αυτά. Δικτατορία Μεταξά–Πόλεμος–Γερμανική κατοχή–Αντάρτικο–Δεκέμβρης ’44–Εγγλέζοι–Δεύτερο Αντάρτικο–Αμερικάνοι–Εκλογές 1952.
Στη διάρκεια της ταινίας ακούγονται γύρω στα 35 μουσικά κομμάτια (ελαφρά τραγούδια, εμβατήρια, αντιστασιακά τραγούδια της πόλης, αντάρτικα, ρεμπέτικα, δημοτικά, εγγλέζικα, αμερικάνικα). Κάθε ένα διαλέχτηκε με κριτήρια τού κατά το πόσο το τραγούδι αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως σύμβολο του είδους που ανήκει και της κατάστασης που εκφράζει.
Μέσα στην ταινία, η μουσική έχει πάντα συγκεκριμένη προέλευση. Τραγουδιέται από τους ηθοποιούς –έρχεται απ’ το δρόμο– παίζεται από κάποια ορχήστρα. Κάτι άλλο που θα ήθελα να πω πάνω στη μουσική είναι, ότι αυτή παίχτηκε πάντα στους τόπους που γυρίστηκαν σκηνές – συγχρόνως. Μ’ αυτό τον τρόπο υπάρχει μια σωστή αίσθηση του χώρου στον ήχο. Ακόμα, ότι χρησιμοποιήθηκαν μουσικοί απ’ όλη την Ελλάδα, μια που οι ανάγκες απαιτούσαν, ας πούμε μια ορχήστρα πνευστών στα Γιάννενα. Έγινε επίσης, προσπάθεια, οι μουσικοί αυτοί να είναι παλιοί, έτσι που να ‘χουν παίξει τα κομμάτια αυτά στην εποχής τους. (…)
(…) Με όσα είπαμε πιο πάνω, νομίζω ότι μπορεί κανείς να καταλάβει τη μέθοδο με την οποία δουλεύτηκε η μουσική για την ταινία.