Τα «Αρχοντορεμπέτικα» είναι τραγούδια μια δεκαετίας, περίπου 1948-58. Με τα τραγούδια αυτά, οι συνθέτες και οι στιχουργοί της ελαφράς μουσικής προσπάθησαν να πλησιάσουν το κλίμα, το ύφος και τους ρυθμούς του ρεμπέτικου τραγουδιού. Τα πραγματικά ρεμπέτικα, όπως και το μπουζούκι σαν όργανο, δεν ήταν δεκτά από τους έντεχνους μουσικούς ούτε από τις ραδιοφωνίες.
Το 1948, τη χρονιά που ο νεαρώτατος τότε Μάνος Χατζιδάκις έδινε στο “Θέατρο Αλίκης” της πλατείας Καρύτση την διάλεξή του για το ρεμπέτικο και τον μαγικό “κρυσταλλένιο” ήχο το μπουζουκιού, παρουσιάζοντας στο έκπληκτο κοινό του τον Βαμβακάρη και την Μπέλλου, ένας άλλος συνθέτης, ο Μιχάλης Σουγιούλ έγραφε μαζί με τον Σακελλάριο και τον Γιαννακόπουλο το «Τελευταίο τραμ» για την θρυλική επιθεώρηση «Άνθρωποι… Άνθρωποι…». Αυτό ήταν το πρώτο “αρχοντορεμπέτικο” τραγούδι και τόλεγαν στην σκηνή ο Μίμης Φωτόπουλος, η Σπεράντζα Βρανά, ο Νίκος Ρίζος. Μετά γράφτηκαν κι άλλα, κυρίως για το μουσικό θέατρο και τις σκηνές ταβέρνας των κινηματογραφικών ταινιών. Τραγούδια της αγάπης, της φτώχειας ή του κεφιού, που τάλεγαν, εκτός απ’ τους ηθοποιούς, οι ερμηνευτές του ελαφρού τραγουδιού: η Βέμπο, ο Γούναρης, η Μπελίντα, ο Μαρούδας, η Μελάγια, το Τρίο Κυτάρα.
Αργότερα, καθώς αρχίζει η δεκαετία του ’60, το μπουζούκι είχε πια επιβληθεί. Το ραδιόφωνο, που τόσα χρόνια το σνομπάριζε άρχιζε να το μεταδίδει. Ο Χατζιδάκις πρώτα, (το 1953 είχαν κυκλοφορήσει σε δίσκο οι “Έξι λαϊκές ζωγραφιές” του πάνω σε ρεμπέτικα τραγούδια). Ο Θεοδωράκης έπειτα, έδιναν το σύνθημα για τη νέα εποχή του ελληνικού τραγουδιού. Έτσι δεν υπήρχε λόγος να γράφονται πια «αρχοντορεμπέτικα».
Στον δίσκο αυτόν, η Βίκη Μοσχολιού τραγουδά μ’ ένα εξαίσιο τρόπο και τη γνησιότητα που διακρίνει της ερμηνείες της· μερικά από τα Αρχοντορεμπέτικα που αξίζει να θυμόμαστε.
(Από το σημείωμα του δίσκου)
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης έχει κάνει την ενορχήστρωση και την διεύθυνση της ορχήστρας.