Τυπικά εφηβικά χρόνια σε μια γειτονιά της Αθήνας την δεκαετία του ’50. Παιχνίδι στον δρόμο -στην αλάνα-, αργότερα σφαιριστήρια και αργότερα πάρτυ· για την εποχή αυτή, λέει ο ίδιος:
«…Οι παρέες των παιδιών στη γειτονιά σχηματίζονταν με ηλικιακά κριτήρια. Υπήρχε π.χ. η παρέα των μεγάλων, που ανήκε και ο αδελφός μου· όταν ο Κώστας ήτανε δεκάξι μέχρι είκοσι-εικοσιένα. Εγώ ήμουνα δεκατριών, ο μοναδικός σε μια μέση ηλικιακή κατάσταση, μιας και τα υπόλοιπα παιδιά ήταν πολύ μικρότερα. Έτσι, μπορεί το πρωί να έπαιζα μαζί με τους μικρούς βώλους και σβούρες (ήμουνα άλλωστε και αρχηγός στη συμμορία των μικρών, τους Κόκκινους Δαίμονες), ενώ το απόγευμα κατέβαινα με τους μεγάλους στα σφαιριστήρια. Δεν επιτρεπόταν βέβαια να μπω στα σφαιριστήρια, αλλά με βάζανε πίσω από τον πάγκο του Παναγιώτη, του μαγαζάτορα. Κι αν κατέβαινε η αστυνομία, έλεγε εκείνος πως είμαι ανιψιός του.
Οι πρώτες έξοδοι ήταν που μαζευόμασταν τα βράδια του χειμώνα σε μια ΕΒΓΑ στο τέρμα του λεωφορείου της Νέας Κυψέλης, απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Αλεξάνδρου. Εκεί ήπιαμε τα πρώτα κονιάκ. Συνήθως όμως, ψάχναμε να βρούμε καινούργιους τρόπους να βασανίσουμε τον Χρήστο, τον ανάπηρο περιπτερά, που το περίπτερό του ήτανε στο πίσω μέρος του ιερού.
Σιγά-σιγά αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς τη Φωκίωνος Νέγρη. Εκείνη την εποχή –μιλάω για το 1957-’58– είχε μπει πολύ έντονα ο αμερικάνικος τρόπος ζωής στην Αθήνα: φαβορίτα, Έλβις, ροκ εντ ρολ, μπλου τζην, κ.λπ. Όταν ερχότανε ο στόλος, κατεβαίναμε μαζί με τους μεγάλους στον Πειραιά και αγοράζαμε λαθραία αμερικάνικα τζην – επίσης τσιγάρα Salem, Pall Mall, Lucky Strike και Chesterfield, εθεωρείτο μεγάλη μαγκιά να πας σε πάρτυ με ένα τέτοιο πακέτο.
Τότε άνοιξαν και τα πρώτα κλαμπ· πρώτα άνοιξε το Top Hat στην Πατησίων, ανεβαίνοντας αριστερά μετά τον Άγιο Λουκά (αργότερα έγινε και καλοκαιρινό, στην αρχή της οδού Κυψέλης) και στην συνέχεια το Chez Nous στην ταράτσα, μέσα στο στενάκι της οδού Σκαραμαγκά απέναντι από το Πολυτεχείο, το υπόγειο Green Park στη Μαυρομματαίων κ.ά. Πολύ γρήγορα έγιναν τα στέκια μας. Αρκετά χρόνια μετά, όταν γνώρισα τον σκηνοθέτη Νίκο Νικολαΐδη, διαπιστώσαμε πως πηγαίναμε στα ίδια μέρη, απλώς δεν έτυχε ποτέ να συναντηθούμε. Κάθε κλαμπ είχε ένα πικάπ, όπου κάποιος έπαιζε δίσκους 45 στροφών. Το πρόγραμμα πήγαινε περίπου ως εξής: έβαζε πέντε σλόου για να χορέψουν τα ζευγαράκια, μετά πέντε ροκ εντ ρολ, συνέχιζε με τρία μάμπο, δύο τσα-τσα και ούτω καθεξής. Πέρασα μια γερή θητεία στα κλαμπ της εποχής. Χόρεψα καλό ροκ εντ ρολ, γιατί ένα από αυτά τα κλαμπ το διηύθυνε ο Γιώργος ο Φλίσκος (ο επονομαζόμενος «Γιώργος ο σουίνγκ»), ο οποίος υπήρξε εξαιρετικός χορευτής. Εγώ έμαθα να χορεύω παρατηρώντας τον Φλίσκο…»

Ο Λουκιανός σε εφηβικό πάρτι