Το πιάνο
Πως άρχισε η σχέση του Λουκιανού με τη μουσική το περιγράφει ο ίδιος:
«Ξεκίνησα μαθήματα πιάνου σε ηλικία πέντε ετών, στην Κυψέλη. Μία γειτόνισσα και οικογενειακή φίλη ήταν δασκάλα πιάνου. Κάποια στιγμή άρχισε να παροτρύνει τη μητέρα μου να μας στείλει με τον αδελφό μου για ν’ αρχίσουμε κι εμείς μαθήματα. Πηγαίναμε λοιπόν στο σπίτι της κυρίας Ευγενίας, κυνηγιόμασταν, καταβρεχόμασταν κ.λπ., οπότε εκείνη, αφού είδε και απόειδε, είπε στη μητέρα μου πως θα έπρεπε να αποφασίσει ποιος από τους δύο θα συνεχίσει.
Για κάποιο λόγο που ποτέ δεν έμαθα, συνέχισα εγώ. Τον πρώτο καιρό που κάναμε μόνο δακτυλοθεσία και κλίμακες, βαριόμουν αφόρητα. Στην πραγματικότητα, το πιάνο άρχισε να μου αρέσει αρκετά χρόνια αργότερα, όταν πια έβγαζα τραγούδια με το αυτί. Εκεί γλυκάθηκα, γιατί σιγά-σιγά υπήρξε και ένα ενδιαφέρον από τους φίλους, του στυλ “παίξε μας κάτι βρε Λουκιανέ να τραγουδήσουμε”. Το συνέχισα μετά πολλών βασάνων μέχρι τα δεκαεφτά, ώσπου δεν άντεξα. Ήμουνα στη μέση σχολή και έπρεπε να μελετάω περί τις τέσσερις ώρες πιάνο κάθε μέρα. Και εφόσον δεν γινόταν να στρωθώ τόσες ώρες στη μελέτη ταυτόχρονα με τις άλλες ασχολίες της εφηβείας (μπιλιάρδα, γκόμενες, και ροκ εντ ρολ), το παράτησα.
Είχα όμως ήδη πάρει τις βάσεις, έτσι ώστε όταν, μετά από μερικά χρόνια, προσπάθησα να σκαρώσω τις πρώτες δικές μου μελωδίες, το νερό κύλησε σχετικά εύκολα στο αυλάκι.»
Η ταυτότητα του Λουκιανού στο Ωδείο Αθηνών “Το πιάνο μου μού έδωσε μεγάλες χαρές, βασίστηκα εδώ χιλιάδες φορές”.
Στίχος του Λουκιανού, από το τραγούδι «’Εξι πράγματα»
Το ραδιόφωνο
Στην δεκαετία του ’50 που μεγάλωσε ο Λουκιανός, ο κόσμος άκουγε κυρίως ραδιόφωνο, από το ραδιόφωνο είναι και τα πρώτα ακούσματα του Λουκιανού.
Λέει ο ίδιος: «(…) με ραδιόφωνο μεγάλωσε η γενιά μου ακούγοντας δυο σταθμούς. Χύμα ακούσματα. Βάζανε πολύ ελαφρό τραγούδι. (…) Ρεμπέτικο δεν παιζότανε τότε. Καντάδες βάζανε, εμβατήρια, δημοτικά. (…) Με την εισβολή του ροκ εντ ρολ και του αμερικάνικου τραγουδιού, ακούσαμε πάρα πολλή αμερικάνικη μουσική της εποχής από 45άρια. Τον καιρό που ο Presley έγραφε ένα καινούριο κομμάτι, σε μια βδομάδα βρίσκονταν εδώ και το ακούγαμε: Pat Boone, Perry Como, Nat King Cole κ.ά. Νομίζω ότι είναι εμφανή όλα αυτά, στη δουλειά μου.»
