Μετά την τεράστια επιτυχία των συναυλιών στην Κύπρο και τον Λυκαβηττό, ο Λουκιανός και η Άννα άρχισαν να μεθοδεύουν την ιδέα να παρουσιαστεί η παράσταση και στη Νέα Υόρκη σε συνεργασία με τον εκεί Ελληνισμό.
Εκείνη τη χρονιά επρόκειτο να συμμετάσχει η Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου στο Mundial που έγινε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έγραψε λοιπόν ο Λουκιανός το εξής γράμμα-πρόταση στον Γιώργο Λιάνη, που ήταν τότε Υφυπουργός Πολιτισμού:
«Σε μια εποχή που η Ελλάδα αισθάνεται την ανάγκη να επικοινωνήσει ότι καλύτερο έχει με τον έξω κόσμο, να στηριχθεί στην δημιουργία της νεότερης ιστορίας της και να δείξει το δημιουργικό της δυναμισμό, μια προσπάθεια περισυλλογής των σπουδαιότερων τραγουδιών των τελευταίων εκατό χρόνων δίνουν ανάγλυφη την εικόνα της πατρίδας μας.
“Αχ! Πατρίδα μου γλυκειά” είναι ο γενικός τίτλος του αποτελέσματος μιας μεγάλης έρευνάς μου, που κράτησε πέντε χρόνια και αποτελεί ουσιαστικά καταγραφή και ανθολόγηση μουσικού υλικού, το οποίο σε μεγάλο βαθμό ανήκει σε αυτό που λέμε προφορική παράδοση και με την πάροδο του χρόνου κινδυνεύει να χαθεί οριστικά.
Το υλικό αυτό αποτέλεσε βάση για το ομότιτλο LP που κυκλοφόρησε με μεγάλη επιτυχία καθώς και για μια μουσική θεατρική παράσταση που δόθηκε το καλοκαίρι του 1993 στο θέατρο Λυκαβηττού.
Πιστεύω ότι μια τέτοια δουλειά που διασώζει και προβάλλει πολύτιμο μουσικό υλικό της πατρίδας μας, μέσα από ένα ψηφιδωτό με ήχους, χρώματα, ρυθμούς, χορούς, φορεσιές, έθιμα, είναι ιδιαίτερα σημαντική στις μέρες μας.
Γι’ αυτό έχουμε να σας προτείνουμε τη συμμετοχή μας στις εκδηλώσεις που προγραμματίζονται με την ευκαιρία της παρουσίασης της Εθνικής μας Ομάδας Ποδοσφαίρου στο Mundial τον Ιούνιο του 1994.
Θεωρούμε ότι η δουλειά αυτή μπορεί να αποτελέσει τον καλύτερο πρεσβευτή της Ελλάδας στο εξωτερικό. Για τους Έλληνες της ξενητειάς, που νιώθουν ακόμη την καρδιά τους να κτυπάει για την Ελλάδα, είναι μια γέφυρα που θα τους ενώσει με ό,τι θετικό και αληθινό άφησαν πίσω τους, για τους παλιότερους μια θύμιση της γλυκειάς πατρίδας και για τους νεότερους μια επιβεβλημένη γνωριμία με την κληρονομιά τους. Αλλά και για τους ξένους, που θα παρακολουθήσουν τις εκδηλώσεις, θα είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα Ελλάδας με τις μουσικές, τους ήχους και τους ρυθμούς της.
Στη μουσική μας παράσταση που αποτελείται από είκοσι εναλλασσόμενες εικόνες, παίρνουν μέρος εκτός από εμένα, δέκα μουσικοί, δύο τραγουδιστές, επτά ηθοποιοί, εικοσαμελές χορευτικό συγκρότημα και δύο χορωδίες (παιδική και ενηλίκων).
Επειδή καταλαβαίνουμε ότι ίσως θα είναι δυσκίνητο όλο αυτό το σχήμα, έχουμε να σας προτείνουμε την ιδέα της συνεργασίας με χορωδίες και συγκροτήματα της Ελληνικής Ομογένειας της Αμερικής, πράγμα που θα έδενε ακόμη περισσότερο τη δουλειά μας με τους συμπατριώτες μας εκεί.
Για την όλη πρακτική μεθόδευση του θέματος είμαι στη διάθεσή σας για κάθε συνεργασία.»
Η πρόταση εγκρίθηκε. Την άνοιξη του 1994 ο Λουκιανός με τη στενή συνεργάτιδά του –διευθύντρια παραγωγής Φούλη Μανωλοπούλου, ταξίδεψαν στην Νεα Υόρκη για την προετοιμασία της παράστασης. Ήρθαν σε επαφή με τους Έλληνες της ομογένειας και άρχισε η οργάνωση του θεάματος.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο εγχείρημα. Έπρεπε να βρεθούν παιδικές χορωδίες, χορευτικά συγκροτήματα, ηθοποιοί, συνολικά 150 άτομα, χώρος για πρόβες, να κατασκευαστούν καινούρια σκηνικά, κοστούμια κ.λπ. Με επιμονή και υπομονή όλα πήραν το δρόμο τους. Επέστρεψαν στην Ελλάδα και στις 5 Ιούνη του 1994, ο Λουκιανός, η Φούλη, η Άννα, οι μουσικοί του, ο ηχολήπτης του, “Οι Μωμόγεροι” ταξίδεψαν στη Νέα Υόρκη. Επί πέντε ημέρες, έως την Παρασκευή 10 Ιούνη που έγινε η παράσταση στο “City Center” στο Μανχάταν, δούλεψαν εντατικά στην προετοιμασία.
Οι πρόβες έγιναν στο Πολιτιστικό Κέντρο του Αγίου Δημητρίου της Τζαμάικας στην Αστόρια. Κάθε μέρα μαζεύονταν τα παιδιά από τα σχολεία της ομογένειας με τους δασκάλους τους, άλλα τραγουδούσαν ελληνικά τραγούδια, άλλα χόρευαν ελληνικούς χορούς, άλλα έπαιζαν παιδικά παιχνίδια της ελληνικής γειτονιάς. Οι έφηβοι και οι πιο μεγάλοι ζωντάνευαν τα ελληνικά έθιμα. Το γαϊτανάκι της Αποκριάς, τα κούλουμα της Καθαρής Δευτέρας, τα πανηγύρια του Δεκαπενταύγουστου, την Ανάσταση, τη Μεγάλη Παρασκευή με το “Αι γενεαί πάσαι”, τα εξοχικά κεντράκια με τα ελαφρά και ρεμπέτικα τραγούδια. Μια κυψέλη χαράς, ζωής, δημιουργίας που ξεχείλιζε Ελλάδα μέσα στην καρδιά της Αμερικής.
Πέντε μέρες εξαντλητική προετοιμασία που έφερε μια παράσταση θρίαμβο το βράδυ της Παρασκευής 10 Ιουνίου 1994, στο κατάμεστο από Έλληνες “City Center Theater” της Νέας Υόρκης, 131 West 55th Street, ανάμεσα στην 6η και την 7η Λεωφόρο.
Όλοι όσοι πήραν μέρος, περίπου 150 άτομα, αλλά και οι 3.000 περίπου θεατές που παρακολούθησαν το θέαμα, έζησαν μοναδικές στιγμές συγκίνησης και βαθιάς αληθινής και γνήσιας αγάπης για την πατρίδα. Δηλαδή, έτσι όπως αγαπούσε ο Λουκιανός την Ελλάδα, χωρίς μεγάλα λόγια, τυμπανοκρουσίες και βερμπαλισμούς, αλλά με ουσία, σεβασμό και ταπεινότητα.

Από το διαφημιστικό έντυπο των εκδηλώσεων