Η Ιάσμη Κηλαηδόνη το γένος Χριστοδούλου, είχε γεννηθεί στο Τσεσμέ της Σμύρνης στις 6 Νοεμβρίου 1911. Η μητέρα της λεγόταν Μαρία Χριστοδούλου, είχε άλλες δυο αδελφές την Βαγγελίτσα και την Ελένη.
Το 1922, που έγινε η Μικρασιατική καταστροφή και ο διωγμός, ήταν 14 χρονών. Με τον διωγμό πέρασε με την οικογένειά της απέναντι στη Χίο. Εκεί τα πρώτα βράδια της προσφυγιάς πέθανε ο πατέρας της. Στη συνέχεια η μάνα της Μαρία, μόνη πια με τα τρία κορίτσια της, ήρθε στην Αθήνα και εγκαταστάθηκαν στα προσφυγικά, στον Βύρωνα.
Η Ιάσμη, σε ηλικία 16 χρονών διορίστηκε στο Υπουργείο Πρόνοιας και δουλεύοντας συντηρούσε την μάνα και τις αδελφές της.
Αργότερα γνώρισε τον Τάκη Κηλαηδόνη, τοπογράφο μηχανικό του Ε.Μ.Π., παντρεύτηκαν λίγο πριν τον πόλεμο και εγκαταστάθηκαν στη Ν. Κυψέλη.
Το 1941 γέννησε τον πρώτο της γιο τον Κώστα και το 1943 τον Λουκιανό.
Με τον άνδρα της έζησε ελάχιστα μαζί, γιατί εκείνος στην κατοχή ήταν στην Εθνική Αντίσταση και συχνά αναγκαζόταν να κρύβεται. Στη συνέχεια, γι’ αυτή του τη δράση, φυλακίστηκε και εξορίστηκε έως το 1954.
Η Ιάσμη μεγάλωσε μόνη της τα παιδιά της. Ήταν μια δυνατή και περήφανη γυναίκα. Πέρασε μια δύσκολη ζωή με πολλές πίκρες. Έζησε τη ζωή πολλών γυναικών της γενιάς της που στα πρόσωπά τους γράφτηκε η ιστορία του τόπου μας τον αιώνα που πέρασε. Έφυγε από τη ζωή στις 20 Ιανουαρίου του 1993.

Η Ιάσμη Κηλαηδόνη

Η μεγάλη επιτυχία του διπλού άλμπουμ με τίτλο “Αχ! Πατρίδα μου γλυκειά”, που κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 1992, οδήγησε τον Λουκιανό στην ιδέα να δημιουργήσει μια παράσταση βασισμένη στα τραγούδια του δίσκου.
Η παράσταση ακολουθούσε μια κοινωνικό-ιστορική διαδρομή των προπολεμικών και μεταπολεμικών χρόνων, μέσα από χαρακτηριστικά τραγούδια της πατρίδας μας. Ήταν στηριγμένη σε δυο παράλληλους χρονικούς άξονες. Ο ένας άξονας ξεκινούσε το 1937 και τελείωνε το 1950 και ο άλλος κάλυπτε την διάρκεια ενός έτους με τις γιορτές και τα έθιμά τους.
Είχε δηλαδή τραγούδια με τις αντίστοιχες εικόνες, παιδικά, σχολικά, της γειτονιάς, των προσκόπων της κατασκήνωσης, καντάδες αθηναϊκές κι επτανησιακές, ελαφρά καθώς και ρεμπέτικα, τραγουδισμένα μέσα στις οικογενειακές ή σχολικές γιορτές, του χειμώνα, της άνοιξης, του καλοκαιριού και του φθινοπώρου.
Ο Λουκιανός λέει για την παράσταση: «Στην παράστασή μας που αποτελείται από είκοσι εναλλασσόμενες εικόνες, παίρνουν μέρος μουσικοί, τραγουδίστριες, χορωδοί, χορευτές, παιδική χορωδία, ηθοποιοί, κομπάρσοι. Συνδετικός κρίκος και βασικός ερμηνευτής της όλης δουλειάς είμαι εγώ.»
Έτσι στήθηκε ένα καταπληκτικό θέαμα που θα μπορούσε κανείς να το ονομάσει “αυθεντικό λαϊκό Ελληνικό Μιούζικαλ”.
Ο Λουκιανός είπε για το “Αχ! Πατρίδα μου γλυκειά”: «Σε μια εποχή γενικής ξεφτίλας θέλω να θυμίσω τι τραγουδούσαμε κάποτε. Έτσι παίρνουμε την εκδίκησή μας γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.»
Η πρώτη παράσταση έγινε στην Κύπρο (7, 8, 9 και 10 Αυγούστου), σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό Όμιλο “Διάσταση”. Δόθηκαν παραστάσεις με πολύ μεγάλη επιτυχία στη Λεμεσό, τη Λάρνακα και τη Λευκωσία.
Συντελεστές της παράστασης στην Κύπρο:
Ιδέα-Σκηνοθεσία: Λουκιανός Κηλαηδόνης
Σκηνικά-Κοστούμια: Γιώργος Ζιάκας
Φωτισμοί: Σπύρος Καρράς (Carras)
Τραγουδούν: Λουκιανός Κηλαηδόνης, Αγνή
Συμμετέχει: Άννα Βαγενά
Παίζουν οι μουσικοί: Τόνης Άγας (κιθάρα), Στέλιος Λαδόπουλος (μπάσο), Αντρέας Τσεκούρας (ακορντεόν), Ντίνος Αποστόλου (σαξόφωνο – φυσαρμόνικα), Ζαφείρης Τσίναλης (ντραμς), Πάνος Γκέκας (πιάνο), Γιώργος Κοντογιάννης (μπουζούκι – μαντολίνο), Βασίλης Γιαννίσης (βιολί), Δημήτρης Μαριολάς (μπουζούκι)
Συμμετέχουν: Χορευτές του σωματείου Ελληνικών χορών “Οι Μωμόγεροι”, Ρωμαϊκό Χορωδιακό Συγκρότημα – Διευθυντής: Δρ. Γιώργος Μπηλάνης, Το Παγκύπριο Σώμα Προσκόπων (Pancyprion Accosiation)
Στη συνέχεια οργανώθηκε από τον Λουκιανό, την Φούλη Μανωλοπούλου, την Άννα Βαγενά και τον Ανδρέα Τσεκούρα η μεγάλη γιορτή – παράσταση στον Λυκαβηττό στις 30 Αυγούστου του 1993.
Στην παράσταση πήραν μέρος 150 άτομα: το χορευτικό συγκρότημα “Μωμόγεροι”, η μαντολινάτα και χορωδία, πρόσκοποι, η παιδική χορωδία του Χατζηκυριάκιου, τραγουδούσαν η Μαρία Δημητριάδη, η Αγνή, η Νένα Μεντή και μουσικοί – ηθοποιοί.
Το σκηνικό και τα κοστούμια έκανε ο Γιώργος Ζιάκας. Στήθηκε η πλατεία ενός χωριού, ένα κεντράκι με το πάλκο του, η πρόσοψη και η μάντρα ενός θερινού σινεμά. Το σκηνικό απλώθηκε, εκτός από τη σκηνή, σε όλη την αλάνα του Λυκαβηττού. Στο πίσω μέρος ήταν η προσκοπική κατασκήνωση με τα τραγούδια και τους προσκόπους γύρω από την πυρά.
Η Μαρία Δημητριάδη, ανεβασμένη πάνω στον ψηλό βράχο του Λυκαβηττού, τραγούδησε αντάρτικα τραγούδια.
Η επιτυχία ήταν τεράστια. Μια συγκινητική μοναδική βραδιά με έναν ολόκληρο Λυκαβηττό να τραγουδά, να θυμάται, να κλαίει και να γελάει.
Στο τέλος ο κόσμος κατέβηκε από τις κερκίδες και όλοι μαζί, ο Λουκιανός, ο κόσμος, οι τραγουδιστές, τα παιδιά τραγούδησαν το “Όχι δεν χωριζόμαστε για πάντοτε παιδιά”. Η παράσταση παρουσιάστηκε και στο θέατρο Βράχων “Μελίνα Μερκούρη” στο Βύρωνα στις 25 Σεπτεμβρίου.

Από την παράσταση “Αχ! Πατρίδα μου γλυκειά” στον Λυκαβηττό