Το καλοκαίρι του ’87, ο Λουκιανός πραγματοποιεί μια άλλη εντελώς φρέσκια και πρωτοποριακή ιδέα. Ναυλώνει ένα κότερο, ένα ξύλινο παλιό σκαρί 30 μέτρων, την “Ισμήνη”, το εξοπλίζει με μηχανήματα ήχου, φώτα, μουσικά όργανα και μουσικούς και ξεκινάει θαλασσινή περιοδεία με τίτλο “STA ΠΑΡΤΥ Nai!”.
Το κατάστρωμα της “Ισμήνης” χρησιμεύει σαν stage – σκηνή. Η “Ισμήνη” δένει αρόδο σε παραλίες και πλαζ, η ορχήστρα παίζει, ο Λουκιανός και οι τραγουδιστές του τραγουδούν από το κατάστρωμα και ο κόσμος κάθεται στην αμμουδιά, κολυμπάει και χορεύει.
Υπέροχες καλοκαιρινές βραδιές. Πάρτυ.
Η Άννα Βαγενά θυμάται:
«Επιβιβαστήκαμε στην “Ισμήνη” στις 25 Ιουνίου 1987. Ο Λουκιανός, οι τραγουδιστές, η ορχήστρα, οι ηχολήπτες και φυσικά το πλήρωμα.
Περάσαμε τον Ισθμό και την άλλη μέρα 26 Ιουλίου φτάσαμε στην Πάτρα.
Διευθυντής τότε, στο Φεστιβάλ της Πάτρας, ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος. Είχε καλέσει τον Λουκιανό να δώσει συναυλία στο λιμάνι της Πάτρας. Φοβερή βραδιά, θα πρέπει να μαζεύτηκαν στο λιμάνι πάνω από 10.000 άνθρωποι. Το σκάφος με τον Λουκιανό και την ορχήστρα στη θάλασσα και ο κόσμος στις προβλήτες να χορεύει και να διασκεδάζει με την ψυχή του.
Την άλλη μέρα βγήκαμε στο Ιόνιο, ακολούθησαν συναυλίες-πάρτυ στην Ζάκυνθο και την Κέρκυρα.
Φυσικά μέναμε μέσα στο πλοίο όλοι εμείς μαζί με το πλήρωμα, περίπου 20 άτομα. Ο μάγειρας κι εγώ μαγειρεύαμε για όλους. Ταξιδεύαμε, κολυμπούσαμε και το βράδυ τραγουδούσαμε στις συναυλίες-πάρτυ που διοργανώναμε. Μοναδική εμπειρία.
Όλα αυτά υπέροχα όσο είμασταν στο Ιόνιο με τα ήσυχα νερά του. Όταν όμως η “Ισμήνη” βγήκε στο Αιγαίο με το μελτέμι του, τα πράγματα δυσκόλεψαν.
Έξω από τη Μύκονο, έπεσε σε τρικυμία. Άναψε φωτιά στο μηχανοστάσιο και παρ’ ολίγο να βουλιάξει. Τον Λουκιανό, τους τραγουδιστές και την ορχήστρα, ήρθε μια “λάντζα” και τους μάζεψε και έτσι σταμάτησε αυτή η όμορφη “περιπέτεια”.
Έμεινε όμως, η ιδέα του Λουκιανού και πολλά χρόνια μετά, έγιναν συναυλίες και παραστάσεις σε καράβια.»
Τον Λουκιανό συνόδευαν στο τραγούδι: η Αγνή, η Αγγελική Μπαζίγου και ο Γιάννης Δέδες.

Ο Λουκιανός στο κατάστρωμα του “Ισμήνη”

Την ίδια χρονιά, το 1987, ο Λουκιανός πραγματοποιεί ένα μεγάλο του όνειρο, να αποκτήσει έναν δικό του χώρο θεάματος, στον οποίο θα εμφανίζεται και θα κάνει τα προγράμματά του όπως εκείνος θέλει και φαντάζεται. Βρίσκει και νοικιάζει ένα μαγαζί στην οδό Δορυλαίου 10-12, στην πλατεία Μαβίλη, το μετατρέπει σε καουμπόικο σαλούν (Saloon) και το ονομάζει “Texas”. Έτσι ο κάου-μπόυ φέρνει το “Texas” στην καρδιά της Αθήνας.
Το “Texas” του Λουκιανού, στην πλατεία Μαβίλη, έχει μείνει θρυλικό.
Ο Λουκιανός έμεινε σε αυτό δύο σεζόν, το 1987-’88 και το 1988-’89. Την πρώτη χρονιά παρουσιάζει ένα πρόγραμμα με τραγούδια country (είναι ο πρώτος που φέρνει αυτό το είδος τραγουδιού στην Ελλάδα), τραγουδά και τα δικά του τραγούδια, αλλά και swing – Andrews Sisters κ.λπ. Ακόμα, βάζει στο πρόγραμμα έναν μάγο τον Kristofer, ακροβάτες, και τους τραγουδιστές Αγνή, Αγγελική Μπαζίγου, Μαρία Αριστοπούλου, Γιάννη Δημητριάδη. Ένα γεμάτο, πλούσιο πρόγραμμα.
Ο κόσμος ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του Λουκιανού και ενθουσιάζεται με το πρόγραμμα. Τα Σαββατόβραδα, η οδός Δορυλαίου κλείνει από τον κόσμο που περιμένει να μπει στο “Texas”. Ο χώρος λειτουργεί σαν club και ο κόσμος χορεύει και συμμετέχει, δεν είναι απλός θεατής.
Την δεύτερη χρονιά, ο Λουκιανός παρουσιάζει το “Ευτυχισμένο το 1950”. Ένα πρόγραμμα βασισμένο στο ελαφρό ελληνικό τραγούδι της δεκαετίας του ’50. Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί ο δίσκος “ Fifties και ξερό ψωμί”. Το πρόγραμμα αυτό του “Texas”, τον χειμώνα του 1988-’89, ήταν μαγικό. Οι τουαλέτες των κοριτσιών, το ντύσιμο της ορχήστρας, η κούνια που κατέβαινε από την οροφή, οι σαπουνόφουσκες που γέμιζαν τον χώρο, όλα είχαν την τη μαγεία των αναμνήσεων του Λουκιανού, αλλά και όλης της γενιάς του, από τα κεντράκια διασκέδασης της δεκαετίας το ’50.
Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι ο Λουκιανός, σκηνοθετώντας τα προγράμματά του, έγινε ο δικός μας “Φελίνι”.
Συμμετείχαν οι τραγουδιστές Αγγελική Μπαζίγου, Μαρία Αριστοπούλου, Βαρβάρα Κρασάκη. Ο Τζώνυ Βαβούρας και οι Cadillacs, το αφρικανικό συγκρότημα Gloria Oka και το Latin συγκρότημα Apurimac.
Ο Λουκιανός είπε για το “Texas”: «Εδώ κάνω αυτό που θέλω! Γι’ αυτό άνοιξα το δικό μου μαγαζί και για να μην έχω μπόμπες! Γιατί στα άλλα μαγαζιά που εμφανιζόμουνα τα ποτά ήταν μπόμπες και ο κόσμος παραπονιόταν. Εδώ λοιπόν, στο “Texas”, μπορώ να κάνω πλούσια προγράμματα, χωρίς να έχω το “αφεντικό” να ζητάει οικονομία και να σέβομαι τον κόσμο που με αγαπάει και μ’ ακολουθεί. Ποτέ δεν μ’ ενδιέφεραν τα φράγκα πάντα έκανα την τρέλα μου!»

Ο Λουκιανός σε φωτογράφηση στο “Texas”