Όταν ο Λουκιανός γύρισε σπίτι μετά το καράβι, οι δικοί του τον πείσαν να δώσει για τρίτη φορά εξετάσεις στην Αρχιτεκτονική. Όπως λέει ο ίδιος:
«Έδωσα λοιπόν και -ω του θαύματος- το φθινόπωρο του ’63 κατάφερα να μπω. Συνέβη δε το εξής: ενώ ήμουνα μέτριος μαθητής στο σχολείο, είδα ότι τα μαθήματα που ξεκινήσαμε στο Πολυτεχνείο δεν ήταν μια συνέχεια της φροντιστηριακής ύλης, αλλά αρχίζανε σχεδόν από την αρχή. Και επειδή τα έπιασα κι εγώ από την αρχή, ήμουνα καλός. Είχα μάλιστα την τύχη να βρεθώ σε μια καινούργια σχολή – τη χρονιά που μπήκα εγώ τελειώνανε οι πρώτοι πεμπτοετείς. Ο Μίμης ο Φατούρος, που τον είχα καθηγητή στην έδρα Εσωτερικών Χώρων, πρέπει να ήταν τότε μόλις τριανταπέντε χρονών. Γενικά, όλη η Αρχιτεκτονική Θεσσαλονίκης απέπνεε μια δροσιά, μια φρεσκάδα. Έτσι ώστε όταν έκανα μετεγγραφή στην Αθήνα στα μισά του τέταρτου έτους (έχοντας όμως επί της ουσίας ολοκληρώσει τις σπουδές μου στο Αριστοτέλειο, εδώ έκανα μόνο τη διπλωματική), ήτανε η μέρα με τη νύχτα. Στην Αθήνα υπήρχε ένα κατεστημένο, μια μούχλα και μια κούραση, εν αντιθέσει με τη Θεσσαλονίκη, όπου όλα ήτανε φρέσκα. Τελικά πήρα το πτυχίο το ’68, από το Μετσόβιο.
Η Αρχιτεκτονική έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πορεία μου. Πριν απ’ όλα μου άνοιξε ορίζοντες, άρχισα να ενδιαφέρομαι για τη ζωγραφική, για τη γλυπτική, για ποίηση, για καλό σινεμά και όλα αυτά. Μου έδωσε και έναν τρόπο σκέψης, μια μέθοδο.
(…) Η πρακτική συνέχεια μετά το πτυχίο ήταν η εξής: κάποιοι φίλοι που είχαν τελειώσει πριν από μένα είχαν ανοίξει ένα αρχιτεκτονικό γραφείο στο Κολωνάκι, στην ανηφόρα απέναντι από τη σχολή Δοξιάδη. Και με ρώτησαν αν θέλω να πάω να δουλέψω μαζί τους. Πήγα ένα πρωινό. Κάνανε κάπου μια τυπική πολυκατοικία και άρχισαν να μου λένε πόσα τετραγωνικά είναι εκείνο, πόσα το άλλο κ.λπ. Αμέσως κατάλαβα ότι αυτό δεν είχε καμία σχέση με την ελευθερία και την ομορφιά των σπουδών. Γιατί εκεί κάναμε πράγματα του ονείρου. Αυτά όμως που καλείσαι στην πράξη να κάνεις ως αρχιτέκτονας, αν δεν έχεις από πίσω ένα μεγάλο τεχνικό γραφείο για να σου αναθέσει να φτιάξεις βίλες και τέτοια, είναι μια απίστευτη ταλαιπωρία: να τρέχεις στα σχέδια πόλεως, να παίρνεις υπογραφές, μια μιζέρια. Έτσι, το ίδιο μεσημέρι κιόλας παραιτήθηκα από το γραφείο, γύρισα σπίτι και είπα: “τελείωσα με την Αρχιτεκτονική”. Οι δικοί μου είπαν τότε ψιθυριστά μεταξύ τους: “Άστον, θα του περάσει”. Δεν μου πέρασε ποτέ (…)»

Ο Λουκιανός διαβάζοντας για την Αρχιτεκτονική